Ανύπαρκτο κράτος: Άγριο πιστολίδι μεταξύ ρομά στην Ρόδο με 13 τραυματίες!

«Ό,τι γουστάρουν κάνουν» κατά την γνωστή λαϊκή έκφραση οι τσιγγάνοι (ή ρομά κατά το «πολιτικώς ορθό») στην Ρόδο, όπου για πολλοστή φορά το νησί έγινε δέκτης της αντικοινωνικής συμπεριφοράς μερίδας εξ αυτών. Όπως αναφέρει η σχετική ειδησεογραφία, δυο τσιγγάνους ηλικίας 20 και 37 χρόνων αναζητούν οι αστυνομικοί της Ασφαλείας για το μακελειό με τους 13 τραυματισμούς από πυροβολισμούς που έγινε στον καταυλισμό Καρακόνερο της Ρόδου τις πρώτες πρωινές ώρες της Τρίτης για τα μάτια μιας νεαρής τσιγγανοπούλας!

Οι αναζητούμενοι, όπως και ο 17χρονος ομόφυλός τους τον οποίο εντόπισαν άμεσα και συνέλαβαν οι αστυνομικοί που περιπολούσαν στον καταυλισμό, είναι μέλη μιας οικογένειας που διεκδικεί για «νύφη» την ανήλικη τσιγγανοπούλα. Όμως, η οικογένειά της δεν θέλει τον επίδοξο «γαμπρό» και αρνούνταν να του την παραδώσει, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει έντονη διαμάχη που κατέληξε στην αιματηρή επίθεση. Οι τρεις δράστες έκαναν αιφνιδιαστική επιδρομή στον καταυλισμό με ένα αγροτικό φορτηγάκι, το οποίο βρέθηκε και κατασχέθηκε, με σκοπό να απαγάγουν την υποψήφια «νύφη» και να εκδικηθούν τους συγγενείς της.

Μόλις έφτασαν, άνοιξαν πυρ με κυνηγετικό όπλο «γαζώνοντας» τα παραπήγματα με αποτέλεσμα να τραυματιστούν ελαφρά 13 άτομα, τα οποία μεταφέρθηκαν στο Γενικό Νοσοκομείο Ρόδου για την παροχή πρώτων βοηθειών. Ο 17χρονος οδηγήθηκε στον εισαγγελέα Πρωτοδικών Ρόδου και, όπως οι δυο συνεργοί του, κατηγορείται για απόπειρα ανθρωποκτονίας, οπλοχρησία και πρόκληση επικίνδυνων σωματικών βλαβών.

Πίσω, όμως, από την ειδησεογραφική περιγραφή ενός συμβάντος αστυνομικού περιεχομένου κρύβονται βαθύτερες πτυχές. Ο συγκεκριμένος καταυλισμός των ρομά στο Καρακόνερο αποτελεί ένα καθεστώς συνεχούς παραβατικότητας, με την ανοχή των αρμοδίων αρχών, οι οποίες φαίνεται ότι διακατέχονται κι αυτές από το δόγμα των απανταχού «δικαιωματάκηδων» ότι οι «ευπαθείς κοινωνικές ομάδες» έχουν μόνο άπειρα δικαιώματα και καθόλου υποχρεώσεις.

Τα ερωτήματα είναι απλά: οι πυροβολισμοί (οι οποίοι φυσικά δεν συνέβησαν για πρώτη φορά) πραγματοποιήθηκαν από όπλα που έχουν νόμιμη άδεια; Αν ναι, μήπως πρέπει να γίνει μια επανεξέταση αυτής της άδειας; Αν όχι, τότε τα πράγματα είναι δυστυχώς πολύ σοβαρότερα. Θα πρέπει να φτάσουμε στο σημείο να θρηνήσουμε νεκρούς (από θέμα καθαρής τύχης δεν είχαμε νεκρούς στην συγκεκριμένη περίπτωση) για να φροντίσει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ  το κράτος να επιληφθεί του θέματος;

Ως πότε οι καταυλισμοί (τα «τσαντίρια» κατά το κοινώς λεγόμενον) θα αποτελούν άβατο για την αστυνομία; Ως πότε το κράτος και η κοινωνία θα είναι όμηροι των απαιτήσεων των διαφόρων γραφικών και εκτός τόπου και χρόνου «αντιρατσιστών» που πουλάνε (όχι πάντοτε με το αζημίωτο…) «αλληλεγγύη» σε συγκεκριμένη «ευπαθή κοινωνική ομάδα» από απόσταση εκατοντάδων χιλιομέτρων και κουνάνε επιδεικτικά το δάχτυλό τους σε όσους ζουν σε καθημερινή βάση κοντά σ’ αυτούς τους καταυλισμούς;