Η αρχή του τέλους για τον ΠΑΟ "του Αλαφούζου";

Ήταν μια από τις νύχτες που γεννούν οπαδούς για τον νικητή και προκαλούν σοβαρούς τριγμούς στον ηττημένο. Τρία στο ημίχρονο δεν "έτρωγε" ο Παναθηναϊκός ούτε στο 4-0 του… Νούνιες τον Ιανουάριο του 2008 στο Κύπελλο. Είχε φάει πριν από 49 χρόνια! Και πάντα το "τρία" είναι πολύ ελαφρύτερο του "τέσσερα" και το "τέσσερα" πιο ελαφρύ του "πέντε": στα ντέρμπι "αιωνίων" του ελληνικού πρωταθλήματος κάθε γκολ μετράει στη συνείδηση του οπαδού και του φίλου ηττημένου και νικητή.

Ειδικά για τον Παναθηναϊκό μετράει ακόμη περισσότερο όταν το εφετινό ρόστερ του δεν έχει μεγάλες διαφορές συγκριτικά με το έμψυχο δυναμικό του Ολυμπιακού που παίζει με αριστερό μπακ τον δεξιοπόδαρο νεαρό Ρέτσο, δεξιό μπακ τον Φιγκέιρας και στόπερ τους Μποτία – Ντα Κόστα. O Παναθηναϊκός δεν παίζει με βασικό δεξιό μπακ τον Κώστα Τριανταφυλλόπουλο, αμυντικό χαφ τον Τάσο Λαγό, οκτάρι τον Ντάνιελ Πράνιτς και "ψευτοδεκάρι" τον Αμπντούλ Ατζαγκούν.

Μ’ αυτούς πήγε και νίκησε 3-0 πριν από μόλις τρία χρόνια, έναν επηρμένο και μεθυσμένο από τη νίκη επί της United Ολυμπιακό, που είχε… δεκαπλάσιο μπάτζετ και έφτανε σε απόσταση ενός γκολ από τους "16" του Τσάμπιονς Λιγκ. Όμως εκείνος ο "απόλυτα μνημονιακός" Παναθηναϊκός είχε αρχές διοικητικά και ένα δίδυμο το οποίο εκείνη την εποχή τα "έσπαγε": έναν διψασμένο Αναστασίου που ήταν "ένα" με τον κορυφαίο σε απόδοση τεχνικό διευθυντή εκείνης της σεζόν, που τους "μάζευε" όλους και είχε την προσωπικότητα (αλλά και το "πράσινο φως" από τον Αλαφούζο!) να κόψει κάθε ιδέα φωταγώγησης και πάρτι στη Λεωφόρο για μια σπουδαία νίκη, η οποία όμως βάσει της θέσης της ομάδας στο πρωτάθλημα δεν συνεπαγόταν κάτι παραπάνω από μια ιστορική βραδιά. Το παράδειγμα μόνο ένα, αλλά νομίζω απολύτως χαρακτηριστικό.

© Παρέχεται από: 24 Media

Η "ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΠΡΟΣ ΤΑ ΚΑΤΩ" ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ

Ο οπαδός του Άρη ως πιτσιρικάς και πρώην παίκτης του Ολυμπιακού, Νίκος Νταμπίζας, είχε πιο "παναθηναϊκή" λογική από πολλούς που τώρα εργάζονται ως στελέχη στην ΠΑΕ. Και αναφέρομαι σ’ αυτούς, διότι αν τελικά η χθεσινή νύχτα γεννήσει μεσομακροπρόθεσμα εξελίξεις οι οποίες θα οδηγήσουν και στην αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της ΠΑΕ, αυτό δεν θα γίνει με τη θέληση του Γιάννη Αλαφούζου.

Σ’ αυτή την περίπτωση ο ηγέτης της ΠΑΕ δεν θα πληρώσει το γεγονός ότι δεν έβαλε ή δεν βάζει χρήματα για τους Πράσινους (όχι ασφαλώς όσα ο Ολυμπιακός ως ΠΑΕ, ο οποίος έχει και πολλαπλάσια έσοδα). Θα πληρώσει την επιλογή των στελεχών του, τον τρόπο με τον οποίο μοίρασε τις αρμοδιότητες και τις εξουσίες (συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού του) και την ιεράρχηση/διαίρεση των προτεραιοτήτων. Άλλο τα "ποδοσφαιρικά" στελέχη και οι εξουσίες τους που ΠΑΝΤΑ πρέπει να είναι ανώτερες των υπόλοιπων, άλλο τα διοικητικά στελέχη που θα σε βοηθήσουν για την επίτευξη των όποιων εταιρικών στόχων τίθενται από μια ΠΑΕ κατά καιρούς.

© Παρέχεται από: 24 Media

Πολύ περισσότερο, μάλιστα, από τη στιγμή που ο ίδιος έχει αποφασίσει (και σωστά κάνει) να πολεμήσει εναντίον αυτών που θεωρεί "σύστημα" και "κατεστημένο" στο ελληνικό ποδόσφαιρο, έχοντας αφιερώσει εκατοντάδες εργατοώρες, μυαλό και κόπο στη δημιουργία συνθηκών οι οποίες θα οδηγήσουν σ’ αυτό που ονομάζει "κάθαρση"! Τι πιο λογικό σ’ αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες η θωράκιση του ποδοσφαιρικού τμήματος με περισσότερους και καλύτερους;

Ε, λοιπόν, αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός δεν διαθέτει καλύτερο ιατρικό τιμ, ικανότερο τεχνικό διευθυντή και συνολικά πιο σωστές ποδοσφαιρικές δομές από το 2013! Δυστυχώς για τους Πράσινους η άσκηση διοίκησης και η διεύθυνση του οργανισμού αντανακλά στο ποδοσφαιρικό τμήμα και όταν θες να κάνεις την τεράστια υπέρβαση (διότι τέτοια είναι η κατάκτηση του πρωταθλήματος) χρειάζονται υπερβάσεις εντός του αγωνιστικού τμήματος που πρέπει να είναι «μπετόν»! Και αυτός ο Παναθηναϊκός δεν ήταν ούτε θα είναι μπετόν, ακόμη κι αν αλλάξει τον προπονητή που έχτισε αυτό το σύνολο.

Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΜΑΤΣΟΝΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΕΖΟΝ

Ναι, πασιφανώς και πανθομολογουμένως, ο Αντρέα Στραματσόνι δεν έστησε τον Παναθηναϊκό χθες με την ενδεδειγμένη νοοτροπία και τακτική. Ηταν η χειρότερη μλερα τιου στη δουλειά. Δεν παρέταξε τον Παναθηναϊκό με το λειτουργικό και ταιριαστό ποδοσφαιρικά 3-5-2 του Βίγκο και της Λιέγης, έβαλε δυο ανέτοιμους για 100% μάχες κεντρικούς μέσους (Λεντέσμα – Ζέκα) και τον Λέτο που ολοφάνερα "δεν μπορούσε το παλικάρι" μετά το 60λεπτο εναντίον της Σταντάρ, έχασε τ’ αυγά και τα καλάθια στο transition των Μιλιβόγεβιτς – Μαρτίνς – Φορτούνη – Σεμπά, ηττήθηκε από αέρος με "κοντή" ενδεκάδα, θα μπορούσε να φάει 4 και 5 γκολ μόνο και μόνο με το αγιάζι του Σαρωνικού και την ορμή του «Γ. Καραϊσκάκης». Όμως έχω την εντύπωση πως πιθανό «διαζύγιο» με τον Ιταλό τεχνικό δεν πρόκειται να εκτονώσει την κατάσταση στον Παναθηναϊκό, όπως συνέβη επί παραδείγματι με τον χωρισμό από τον Γιάννη Αναστασίου. Τα χρόνια περνούν. Κι όσο περνούν, αυξάνονται και οι απαιτήσεις. Και όσο δεν επιτυγχάνονται οι καινούριοι, μεγαλύτεροι και πιο δύσκολοι στόχοι, τόσο αυξάνεται η πίεση.

Κάποιοι φίλοι του Παναθηναϊκού θα αντιδράσουν πιο δυναμικά. Εντός και εκτός γηπέδου. Κάποιοι άλλοι, πολύ περισσότεροι, απλώς θα ξενερώσουν και θα διαλέξουν άλλο δρόμο από τη φωνή και τα τετ α τετ με τους παίκτες, τον πρόεδρο και τον προπονητή: την αποχή, το «κόψιμο» του εισιτηρίου διαρκείας, την αδιαφορία για το ματς της Κυριακής: είμαι βέβαιος ότι αν ρωτούσαμε τους περίπου 3.500 (για να μην πω περισσότερους) φίλους της ομάδας που έχουν βγάλει εισιτήριο εδώ και δύο μήνες για το Άμστερνταμ ενθουσιασμένοι από τον προορισμό και αισιόδοξοι όντες τον Σεπτέμβριο για την ομάδα τους, οι περισσότεροι θα τα ακύρωναν αν δεν έχαναν το μεγαλύτερο ποσοστό των χρημάτων τους.

Αυτή η ήττα σφραγίζει την απώλεια και του εφετινού τίτλου. Όχι διότι αυτός ο Ολυμπιακός είναι άτρωτος και ποιοτικά απέχει… έτη φωτός από τον Παναθηναϊκό. Αλλά διότι ούτε ο πιο πιστός και φανατικός οπαδός του Τριφυλλιού δεν μπορεί να εμπιστευτεί μια ομάδα αυτού του ρόστερ που χάνει πέντε βαθμούς από την Ξάνθη και τη Βέροια. Όταν στον πρωταθλητισμό εναντίον του Ολυμπιακού χάνεις βαθμούς στα εύκολα, πώς θα πάρεις τα ματς με ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Πανιώνιο, Ατρόμητο, Λάρισα εκτός έδρας;

Κι αν θέλετε τη γνώμη μου, όχι, δεν είναι ο προπονητής «πρόβλημα» για την ομάδα. Κατ’ εμέ ο Στραματσόνι πρέπει να αξιολογηθεί στο τέλος της σεζόν και όχι τώρα. Έκανε τα περισσότερα σωστά και για να κλείσει οριστικά ο κύκλος μιας ομάδας που είχε πιάσει ταβάνι. Έκανε τα περισσότερα σωστά για να χτιστεί ο καινούριος Παναθηναϊκός. Κάνει τα περισσότερα σωστά καθημερινά στις προπονήσεις. Ούτως ή άλλως το πρωτάθλημα έχει χαθεί και ο Παναθηναϊκός έχει αποκλειστεί από την επόμενη φάση του Europa League, συνεπώς ως «χειροπιαστός» στόχος μένει μόνο το Κύπελλο: ΑΝ στόχος για μια ομάδα είναι μόνο οι τίτλοι…

Ο Ιταλός δεν είναι Κλοπ και Πεπ, ίσως με κάποιον άλλο πρόσκαιρα ο Παναθηναϊκός να έχει καλύτερα αποτελέσματα. Όμως γιατρειά δεν θα είναι η αλλαγή προπονητή. Γιατρειά σε βάθος χρόνου θα είναι να δοθούν εξουσίες στον Ζιλμπέρτο Σίλβα ή να απολυθεί και να προσληφθεί τεχνικός διευθυντής που θα είναι ο Νο 1 και όχι ο Νο 5. Να μην φορτώνεται ένας άνθρωπος με την ευθύνη και για τη δομή της ομάδας και για την εκγύμνασή της και για την τακτική και για τα πάντα. Γιατρειά θα είναι να αλλάξει το ιατρικό τιμ. Να μην καθορίζουν άνθρωποι άσχετοι με το ποδόσφαιρο τη ρότα του καραβιού και τη νοοτροπία που διαχέεται από πάνω προς κάτω. Να μην προσλαμβάνεται ο 80άρης Μάνος Μαυροκουκουλάκης για τη διαιτησία στην Ευρώπη, αλλά να αγοράζεται ο κατάλληλος για άμεσες ιατρικές διαγνώσεις εξοπλισμός στο "Απήλιον". Να μην μπλέκονται τα «διαιτητικά» και τα «θεσμικά» με το αγωνιστικό τμήμα. Να πληρώνονται όλοι πάντα στην ώρα τους κι ας είναι λιγότερα. Να τιμωρούνται σιωπηρά ή «φωναχτά» οι παίκτες που υποπίπτουν σε πειθαρχικά παραπτώματα, ανεξαρτήτως «ονόματος». Να υπάρχουν δύο κανονικά γήπεδα ποδοσφαίρου διαθέσιμα για προπόνηση. Μικρά – μικρά; Ίσως. Σίγουρα πολλά και μαζεμένα. Και τα πολλά, φέρνουν και τα περισσότερα.

Πριν από έξι χρόνια, Ιανουάριο του 2008, μια τεσσάρα στο Φάληρο οδήγησε σχετικά γρήγορα στην αλλαγή της ιστορίας του Παναθηναϊκού. Με πρωτεργάτη τον συγχωρεμένο Ανδρέα Βγενόπουλο που είχε στο πλευρό του την οικογένεια Γιαννακόπουλου αρχικά. Οδήγησε στην πολυμετοχικότητα και εν συνεχεία στην οριστική αποσύνδεση της οικογένειας Βαρδινογιάννη από την ΠΑΕ. Τώρα, Νοέμβριο του 2016, ο Γιάννης Αλαφούζος μετά από τέσσερα χρόνια στο τιμόνι της ΠΑΕ, καλείται να πάρει σε εύλογο χρονικό διάστημα αποφάσεις που θα καθορίσουν το μέλλον της ομάδας του. Αν δεν αλλάξει (επαναλαμβάνω: όχι ως προς το ύψος του μπάτζετ, δεν είναι αυτό το κυρίαρχο), είναι εύλογο πως κάποια στιγμή θα τεθεί επί τάπητος το ζήτημα της αλλαγής ιδιοκτησίας της ΠΑΕ. Όπως έχει πει και ο ίδιος "όλοι περαστικοί είμαστε από την ομάδα, ο Παναθηναϊκός είναι πάνω απ’ όλα και όλους".

Υ.Γ.: Ταξί, πρόστιμα, επισκέψεις στην Παιανία και στο Κορωπί, group therapy, καταστροφές και ποινές στη Λεωφόρο και στο ΟΑΚΑ μπορώ να θυμηθώ αναρίθμητα από το 1997. Λίγες οι φορές που λειτούργησαν προς θετική κατεύθυνση. Χθες, όμως, απολύτως σωστά οι διοικούντες προστάτευσαν – όχι με τον τέλειο τρόπο βεβαίως, απαιτούνται λεπτοί χειρισμοί – τους παίκτες και όλο το τιμ. Θα μπορούσαν εύκολα να τους δώσουν «βορά» στην οπαδική οργή και πίκρα, αλλά δεν το έκαναν και αυτό χρειάζεται κότσια. Οπως χρειάζεται κότσια ως προπονητής να πηγαίνεις και να αντιμετωπίζεις face to face τους οπαδούς σ΄αυτές τις στιγμές. Όμως, από την άλλη, δεν είναι δουλειά ούτε του προέδου, ούτε του προπονητή να βρίσκονται με τους πικραμένους οπαδούς τέτοια νύχτα. Είναι αρμοδιότητα του τεχνικού διευθυντή. Σωστά; Σωστά.

Υ.Γ.1: Ενας τρόπος υπήρχε για να γυρίσει ολοκληρωτικά το παιχνίδι ο Παναθηναϊκός μετά το 1-0 και το 2-0. Να παίξει με παίκτη παραπάνω.  Ο ανώριμος και ενθουσιώδης Ρέτσος έπαιζε με κίτρινη κάρτα (μαρκάρισμα στον Ιμπάρμπο) από το 13'. Και ο Παναθηναϊκός, αντί να ακουμπήσει τρεις - τέσσερις φορές τη μπάλα στον Κολομβιανό για να πάει στο "1 Vs 1", συνέχιζε να αναπτύσσεται από αριστερά, με Γουακάσο - Εμποκού. Ακόμη κι όταν ο Μπέντο μετέθεσε για 15 λεπτά τον Σεμπά στην δεξιά του πτέρυγα! Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για τη "θολούρα" του α' μέρους δεν υπάρχει. 

Υ.Γ. 2: Δυστυχώς για την ελληνική διαιτησία, ο Σιδηρόπουλος δεν είναι επιπέδου Κάκου. Δηλαδή ο καλύτερος Έλληνας ρέφερι είναι χαμηλότερου επιπέδου από εκείνον ο οποίος επί τετραετία ψηφιζόταν κορυφαίος από τους παίκτες της Σούπερ Λίγκας. Το λάθος του στο πέναλτι είναι ανεπίτρεπτο αν θέλει να συνεχίσει να σφυρίζει σε ευρωπαϊκά ματς. Διότι πρόκειται περί καθαρής φάσης αν προσέξει την πορεία της μπάλας και όχι τα σώματα των παικτών. Κατά τα λοιπά, ελάχιστα τα σφάλματά του, κυρίως στον πειθαρχικό έλεγχο.