Αγανάκτηση (αλλά όχι ακόμα Αγανακτισμένοι;)

Tουλάχιστον τα σπίτια! Εκποιούνται αυτή τη στιγμή δυαράκια και ημιυπόγεια! Αυτές είναι οι βίλες στην Εκάλη; Παλιό το παραμύθι: συκοφαντείς την πραγματικότητα λέγοντας άλλα αντί άλλων και μετά τη φέρνεις στα μέτρα σου. Εγινε με τους Ελληνες. Διεφθαρμένοι και τεμπέληδες. Εγινε με τους μισθούς και διαχωρίστηκαν οι αμνοί από τα ερίφια (δημόσιου και ιδιωτικού τομέα). Πάει να γίνει το ίδιο με τα σπίτια. Μόνο που τούτη τη φορά δεν πιάνει. Διότι για τα σπίτια των φτωχών ανθρώπων που πάνε να βγάλουν στο σφυρί κατ’ αρχήν οι Εφορίες (οι Τράπεζες έπονται), πλήθος πολίτες εμφανίζονται και συμπαρίστανται στους κινδυνεύοντες...
Βλέποντας αυτό το φαινόμενο, τα ανδρείκελα του Σόιμπλε τρόμαξαν. Κι έσπευσαν να διαβεβαιώσουν όσους έως τώρα έχουν κατακόψει κατά τους μισθούς και τις συντάξεις, όσους έχουν λιώσει στην υπερφορολόγηση, ότι δεν θα τους πειράξουν τα σπίτια - αν πρόκειται για πρώτη κατοικία. Μην τους πιστεύετε! Το εχουν ξανακάνει. Επιδιώκουν να εκτονώσουν τις αντιδράσεις. Επιδιώκουν τον εθισμό, σε βάθος χρόνου, στο νέο άγος.

Ψέματα λένε. Για μιαν ακόμη φορά. Και δεν πρόκειται εδώ για δίκη προθέσεων, που κάνουμε σε αδοκίμαστους, αλλά για ασφαλές συμπέρασμα που έχουμε βγάλει εκ των πεπραγμένων τους. Ελεγαν ότι θα επιστρέψουν την 13η και την 14η σύνταξη. Εφαγαν και την 11η και την 12η. Ελεγαν ότι θα καταργήσουν τον ΕΝΦΙΑ. Τον διατήρησαν, τον διεύρυναν και τον αύξησαν. Και μας λένε κι από πάνω ότι τον έκαναν πιο δίκαιο! - πουλάνε τρέλα κανονικά.

Ομως, δεν έχει σημασία να λέω τι έλεγαν (για το αφορολόγητο, για το Ελληνικό, για τα νοσοκομεία, τα αεροδρόμια, για το ίδιο το μνημόνιο) και τι εν τέλει έκαναν. Κι όποιος κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, πρόβλημά του! Που όμως το φορτώνει στην καμπούρα όλων μας. Για τα κόκκινα δάνεια (και τα μαύρα κοράκια με τα γαμψά νύχια) οι κυβερνώντες με ψέματα και χημικά έχουν υπογράψει το «δέον γενέσθαι» στα μνημόνια.

Και γενικώς όλο αυτό το αλαλούμ στα αλαμπουρνέζικα (για το χρέος, για το ΔΝΤ) το μόνον νόημα που έχει είναι οι... γερμανικές εκλογές. Και η μόνη εικόνα που μπορούν πλέον να ζωγραφίσουν οι αριστεροί που γονάτισαν είναι εκείνη των Υπουργών της κυβέρνησης (και των κόκκινων δανείων) να τραγουδούν τη Δραπετσώνα στο Μαξίμου, την ίδια στιγμή που στις πόρτες των δικαστηρίων πολίτες προσπαθούν να αποτρέψουν την εκποίηση σπιτιών της φτωχολογιάς.

Λυπάμαι που το λέω, αλλά πάλι ψέματα λένε, μάλιστα με ευκολία, με την ίδια ευκολία που ο κ. Κατρούγκαλος, εν όψει νέων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, ευαγγελίζεται... αυξήσεις. Είναι πια ντροπιαστικό. Ολα εκπίπτουν. Το θέμα των τηλεοπτικών αδειών εξέπεσε σε επίπεδο παρά. Η αναθεώρηση του Συντάγματος (αν υπήρχε Σύνταγμα και όχι Μνημόνιο) εξέπεσε κι αυτή σε επίπεδο Παραρά.

Ακόμα και η μελαγχολία στη χώρα μας γίνεται φτηνή όπως οι... φιλοσοφούσες διαφημίσεις - «ποιος είμαι; πού πάω αν δεν οδηγώ Λέυλαντ Τούρμπο;». Δεν σώζεται το «μαγαζί». Οι Ελληνες χρωστούν το μισό ΑΕΠ στις εφορίες και τα Ταμεία, το (δημόσιο) χρέος αντιστοιχεί σε δυόμισι ΑΕΠ και το ιδιωτικό χρέος αντιστοιχεί στο άθροισμα δύο ΑΕΠ συν το (δημόσιο) χρέος και κάτι ψιλά (σε δισ.)...

Επί Σαμαρά το ρολόι είχε φθάσει στο και πέντε. Με τον Τσίπρα να ακολουθεί την ίδια πολιτική, το ρολόι χάλασε στο και δέκα..