Κάποτε, ζούσε ένα κοριτσάκι σε ένα μικρό, απλό και φτωχικό σπίτι χτισμένο πάνω σε έναν λόφο. Όταν μεγάλωσε, άρχισε να παίζει στον μικρό κήπο του σπιτιού και να κοιτάζει πάνω από τον φράκτη του κήπου. Στην κοιλάδα απέναντι υπήρχε ένα υπέροχο σπίτι ψηλά στον λόφο. Το σπίτι αυτό είχε χρυσά παράθυρα που έλαμπαν τόσο πολύ, που το μικρό κορίτσι σκεφτόταν πόσο μαγικό θα ήταν να ζει κάποιος εκεί κι όχι σε ένα συνηθισμένο σπίτι σαν το δικό της.
Παρ’ όλο που αγαπούσε τους γονείς της και την οικογένειά της, λαχταρούσε να ζήσει σε ένα τέτοιο σπίτι και το ονειρευόταν συνεχώς.
Όταν μεγάλωσε αρκετά και άρχισε να βγαίνει έξω από τον περιφραγμένο κήπο τους, ρώτησε τη μητέρα της αν θα μπορούσε να πάει μια βόλτα με το ποδήλατο. Η μητέρα της τελικά την άφησε να πάει, επισημαίνοντάς της ότι δεν έπρεπε να απομακρύνεται από το σπίτι. Η μέρα ήταν όμορφη και το κοριτσάκι ήξερε ακριβώς πού ήθελε να πάει! Πέρασε την κοιλάδα κι έφτασε με το ποδήλατό της μέχρι την πύλη του χρυσού σπιτιού στον απέναντι λόφο.
Αφού κατέβηκε από το ποδήλατό της και το ακούμπησε στην πύλη, άρχισε να παρατηρεί το μονοπάτι που οδηγούσε στο σπίτι και στη συνέχεια το ίδιο το σπίτι…και αμέσως ένιωσε μια τρομερή απογοήτευση, όταν διαπίστωσε ότι όλα τα παράθυρα ήταν λιτά και κάπως βρώμικα και δεν αντανακλούσαν τίποτα άλλο εκτός από τη θλιβερή εικόνα ενός παραμελημένου κι εγκαταλελειμμένου σπιτιού.
Λυπημένη δεν προχώρησε περισσότερο και γύρισε να φύγει. Όταν σήκωσε το βλέμμα της αντίκρισε ένα θέαμα που την άφησε κατάπληκτη. Απέναντι από την κοιλάδα υπήρχε ένα μικρό σπίτι που τα παράθυρά του γυάλιζαν σαν χρυσός. Ήταν το σπίτι της που έλαμπε καθώς ο ήλιος έπεφτε πάνω του.
Τότε συνειδητοποίησε ότι ζούσε κι εκείνη σε ένα χρυσό σπίτι και ο «χρυσός» ήταν όλη η αγάπη και η φροντίδα που υπήρχε εκεί. Όλα όσα ονειρευόταν βρίσκονταν ακριβώς μπροστά της!
Και οι 5 μας αισθήσεις είναι προσανατολισμένες στον έξω κόσμο. Συνήθως λοιπόν, βλέπουμε την ευτυχία κάπου έξω από εμάς, κάπου εκεί… στον απέναντι λόφο. Και ξεκινάμε το ταξίδι για να τη φτάσουμε. Τις περισσότερες φορές όμως, συνειδητοποιούμε, έπειτα από πολλές απογοητεύσεις, πως ό,τι αναζητούσαμε βρισκόταν ακριβώς μπροστά στα μάτια μας, ή πιο σωστά, μέσα στα μάτια μας. Αυτό το ταξίδι όμως, κάθε άλλο παρά ανούσιο είναι, γιατί μέσα από αυτή την αναζήτηση, αναπτυσόμαστε και “μεγαλώνουμε”, συνάπτουμε σχέσεις, δημιουργούμε, αγαπάμε, ερωτευόμαστε, πονάμε, κλαίμε, γελάμε. Και όλα αυτά είναι απαραίτητα εφόδια για να γυρίσουμε κάποια στιγμή, συνειδητοί και με επίγνωση στο “σπίτι”.