«Έφυγε η μισή μου ζωή».
Είναι τα λόγια της Φιλοθέης - Μαρίας Βαρδή.
Για όλους μας γνωστή ως η σύντροφος επί σειρά χρόνων του αείμνηστου καλλιτέχνη.
Μαθαίνω προς μεγάλη μου έκπληξη ότι ήταν παντρεμένοι.
Της απαντώ ότι δεν το γνώριζα και μου λέει πως είναι κάτι που αποκαλύπτει για πρώτη φορά.
-Δεν ήταν γνωστό σε κανέναν ότι είχατε παντρευτεί, πότε έγινε αυτό;
«Ο γάμος μου με τον Αντώνη έγινε σε στενό οικογενειακό κύκλο έγινε πριν δύο χρόνια. Δεν το έμαθε κανείς, παρά μόνο τα τρία μας παιδιά, η οικογένειά μας. Δεν υπήρχε λόγος να το ξέρει και κανείς άλλος. Άλλωστε τι να τους κάνεις τους τίτλους… Σύντροφος, σύζυγος… Ο Αντώνης ήταν το άλλο μου μισό».
-Αν σου ζητούσα να μου πεις τι ήταν ο Αντώνης για εσένα τι θα μου έλεγες;
«Δεν ήταν μόνο ο Αντώνης ο ταλαντούχος που όλοι ξέρουν, εκτιμούν, αγαπάνε, σέβονται. Δεν ήταν μόνο η ίδια μου η ζωή, ο άντρας μου, ο άνθρωπός μου, η αναπνοή μου, το άλλο μου μισό. Δεν ήταν μόνο ο καταπληκτικός πατέρας για τα παιδιά του. Δεν ήταν μόνο αυτό που λίγο έως πολύ όλοι γνώριζαν. Ήταν πραγματικά ένας άνθρωπος γεμάτος συναισθήματα. Ξέρετε τι θα πει να μην αντέχει να βλέπει κάποιον να υποφέρει; Ξέρετε τι θα πει να σταματάει να πιάνει κουβέντα με ανήμπορους ανθρώπους, να τους πηγαίνει φαγητό, να τους δηλώνει πως είναι παρών για ότι εκείνοι χρειαστούν. Αυτό δε το συναντάς εύκολα στις μέρες μας. Ήταν ο κόσμος μου όλος ο Αντώνης».
-Τι θυμάσαι από εκείνη την ημέρα που του είπατε το τελευταίο αντίο;
«Εκείνη η μέρα ήταν πραγματικά τόσο παράξενη. Ξυπνάς, συνειδητοποιείς τι έχει συμβεί και ή το δέχεσαι ή δεν το δέχεσαι. Δυστυχώς δεν είναι καθόλου εύκολο. Οι αποχαιρετισμοί γενικά δεν είναι κάτι εύκολο. Ήξερα ότι σε λίγο θα του έλεγα αντίο πραγματικά. Ήξερα ότι θα μου πάρει πολύ καιρό να συνέλθω από όλο αυτό που έζησα κοντά του. Όλο αυτό που ζήσαμε εμείς η οικογένειά του κοντά του. Η ελπίδα ότι θα τα καταφέρει έστω ακόμη και όταν εκείνος έδινε την τελευταία άνιση μάχη με τον καρκίνο. Η ανάσα του θανάτου είχε στοιχειώσει το δωμάτιο του Αντώνη μου και εγώ προτιμούσα να είμαι κοντά του να αναπνέω για εκείνον, να του δίνω δύναμη, αναπνοή από την αναπνοή μου. Ναι, το πίστευα μέχρι το τέλος ότι θα νικούσε. Θα ζούσε. Όλοι το πιστεύαμε. Εγώ και ο Γιάννης μέχρι και λίγα λεπτά πριν το τέλος το πιστεύαμε, ήμασταν σίγουροι ότι θα τα καταφέρει. Αλλά…».
-Υπήρχε πάντα η ελπίδα ότι θα τα καταφέρει έτσι;
«Κρατούσα καθημερινά ημερολόγιο όσο εκείνος ήταν στο νοσοκομείο. Έβλεπα, ένιωθα, ήλπιζα, πίστευα ότι όλα θα πάνε καλά. Αντιλαμβανόμουν ότι δεν ήταν απλά τα πράγματα είχε να αντιμετωπίσει μία πολύ δύσκολη και άνιση μάχη. Μία ημέρα πριν το σκηνικό αλλάξει η επικοινωνία του Αντώνη, όπως επίσης και η κίνηση του έβλεπα να είναι όλο και καλύτερη. Έλεγα. Παναγιά μου, βοήθα τον. Κάνε το θαύμα σου. Η επόμενη μέρα που θα ξημέρωνε θα
σήμανε την αντίστροφη μέτρηση. Ο εφιάλτης θα έπαιρνε σάρκα και οστά και θα ήταν πιο φρικτός από όσο θα μπορούσα να είχα φανταστεί. Ήταν ξημερώματα Παρασκευής 29ης Αυγούστου. Θυμάμαι τη μέρα σα να είναι τώρα. Έχω άγχος. Έχω μεγάλη αγωνία. Πρέπει να γίνει μια μαγνητική εγκεφάλου (MRI) για να δούμε και απεικονιστικά ότι όλα πάνε προς το καλύτερο. Νωρίς το πρωί μπαίνει ο Αντώνης για τη μαγνητική. Γύρω στο μεσημέρι θυμάμαι 13.30 ήταν βλέπω να έρχονται οι γιατροί θριαμβευτές. Μας ανακοινώνουν ότι ο όγκος της υποτροπής από 9,3 εκατοστά έχει μειωθεί στα 5,2 και στο εσωτερικό του έχει νεκρωθεί. Είμαστε όλη η οικογένεια εκεί, γιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό και πανηγυρίζουμε. Έγινε το «ΘΑΥΜΑ» που όλοι περιμέναμε. Το αγόρι μας, ο ήρωας μας είναι ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΝΙΚΗΤΗΣ! Νίκησε τον καρκίνο. Μπαίνουμε ένας ένας στο δωμάτιο και του λέμε ο καθένας μας με το δικό του τρόπο, «πόσο τον αγαπάμε», «πόσο τον λατρεύουμε», «πόσο σπουδαίο δώρο μας έκανε», «πόσο ευτυχισμένους μας έχει κάνει που αυτή η μαγνητική είναι καλύτερη από όλες τις προηγούμενες» , «πως πέρασαν τα δύσκολα», «πως είναι ο μεγάλος νικητής»… και ο Αντώνης μας, μας μοιράζει πλατειά χαμόγελα χαράς και απεριόριστη αγάπη και δύναμη, όπως μόνον εκείνος ξέρει».
-Πήγαινε καλά δηλαδή, φαινόταν ότι θα νικούσε, ότι θα τα κατάφερνε;
«Σου το λέω γιατί είναι εικόνα που την έχω και τώρα μπροστά μου. Δε φεύγει τίποτα από όλα αυτά από το μυαλό μου. Θυμάμαι και την παραμικρή λεπτομέρεια. Βλέπω τον Αντώνη. Ακούει cd με τραγούδια του και το απολαμβάνει, τη στιγμή που παίζει το τραγούδι «Δυο ψέματα» παίζει με τα δακτυλάκια του κιθάρα, χωρίς να κρατά κιθάρα. Λίγες ώρες αργότερα το σκηνικό θα αλλάξει δραματικά. Είναι λίγο πριν τα μεσάνυχτα του Σαββάτου και ο Αντώνης δεν αισθάνεται καθόλου καλά. Είχε ξαφνικά σφίξεις αυξημένες, αρτηριακή πίεση χαμηλή, ολιγουρία. Το νοσηλευτικό προσωπικό όλο το βράδυ επί ποδός. Με το που ξημερώνει η Κυριακή 31 Αυγούστου γίνονται το πρωί υπέρηχοι κοιλιακής χώρας και ακτινογραφία θώρακος. Μία ώρα μετά μου ανακοινώνει ο γιατρός ότι θα πάμε στη μονάδα (ΜΕΘ). Τηλεφωνώ στα παιδιά. Από το cd που του έχει γράψει ο Γιάννης και παίζει όλο το 24ωρο, ακούγεται το τραγούδι «Πάντα δραπέτης από το όνειρο». Πηγαίνουμε στη ΜΕΘ. Η Καλλιστώ και η Λίλα λυγίζουν και βγαίνουν έξω, κλαίνε. Ίσως έχουν διαισθανθεί κάτι που εμείς οι υπεραισιόδοξοι ο Γιάννης και εγώ δε θέλουμε να δούμε. Λέμε και ξανά λέμε «Ο Άνθρωπος μας, νίκησε τον καρκίνο. Θα κολλήσει σε μικρά. Αποκλείεται…».
-Και τι κάνετε εσείς, τι θυμάσαι;
«Μπαίνουμε με το Γιάννη στη ΜΕΘ. Γεμίζουμε το αγόρι μας, χάδια και αγκαλιές και ανταλλάσουμε δόσεις δύναμης… Όλα θα πάνε καλά, όλα θα πάνε καλά. Θυμάμαι τα μάτια του Γιάννη εκείνο το απόγευμα. Ήταν ο μόνος άνθρωπος που μπορούσε να μου δώσει δύναμη. Ναι και εκείνος και εγώ το πιστεύαμε. Ο Αντώνης θα τα κατάφερνε».
Ακολουθεί η Δευτέρα μία δύσκολη και κρίσιμη ημέρα για να έρθει η Τρίτη και ένα τηλεφώνημα να προκαλέσει εκ νέου αναστάτωση: «Τρέχοντας συναντηθήκαμε με το Γιάννη στην κουζίνα του σπιτιού, δέχτηκε τηλεφώνημα από το γιατρό, είχε τηλεφωνήσει και σε μένα… δεν κατάλαβα τι μου είχε πει, απλά του ούρλιαξα «προσπαθήστε». Τηλεφωνώ, είμαι μάλλον εκτός εαυτού, δε θυμάμαι τι λέω, με ποιον μιλάω παρακαλάω κλαίω ικετεύω κάντε κάτι βοηθήστε τον… Ήταν πια αργά… Έπεσε βαθιά σιωπή. Το όνειρο πάγωσε. Εγώ κατέρρευσα».
-Πως είναι η επόμενη ημέρα χωρίς τον Αντώνη;
«Η επόμενη μέρα ήταν φρικτή. Δεν ήθελα να το δεχτώ. Δε νομίζω ότι εύκολα θα το δεχτώ. Θυμάμαι κάτι έλεγα, «όχι, αυτό δεν συμβαίνει σε εμάς». Θυμάμαι και δε θυμάμαι. Το πιο δύσκολο κομμάτι της ημέρας ήταν η ώρα στην εκκλησία και μετά στο κοιμητήριο. Αντίο. Αντίο; Τόσο απλά; Πώς να πεις αντίο στη μισή σου ζωή; Πως; Πώς να κάνεις κουράγιο αν σου κόψουν το ένα σου χέρι; Αν σου στερήσουν το μισό από το οξυγόνο που αναπνέεις; Πως; Πως;. Ο Αντώνης ήταν η ίδια μου η ζωή, το «τζόκερ» της ευτυχίας μου, ο καλύτερος μου φίλος, η απόλυτη ειλικρίνεια, ο τέλειος Άνθρωπος, ο σύντροφος, ο σύζυγος. Δεκαέξι χρόνια γνωριμίας, δεκατρία ευτυχισμένα χρόνια σχέσης, συμβίωσης και συζυγίας. Είναι η οικογένεια μου, δέχτηκε την τότε πεντάχρονη κόρη μου σαν δικό του παιδί και μου έδειξε το δρόμο για να αισθάνομαι την οικογενειακή αγάπη και θαλπωρή με την Καλλιστώ και το Γιάννη. Από την πρώτη στιγμή κέρδισε τη θέση που του αξίζει, βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας και εκεί θα είναι για πάντα. Ο Αντώνης μου, κρατάει πάντα τις υποσχέσεις του. Όταν το Φεβρουάριο που είχαμε πάει στην κλινική στο Αννόβερο για εξετάσεις, του είπα: «Είσαι δυνατός και άτρωτος , σε έχω ανάγκη για άλλα 40 χρόνια» μου απάντησε «και για 50 θα είμαι δίπλα σου, τώρα που βρήκα τον παράδεισο, δεν φεύγω…». Έφυγε για όλους. Για μένα δε θα φύγει ποτέ. Τους ανθρώπους που ξεχνάμε μόνο αυτούς χάνουμε. Οι άλλοι που ζουν μέσα μας και τους κρατάμε με εικόνες και μυρουδιές δε φεύγουν ποτέ».
Είναι τα λόγια της Φιλοθέης - Μαρίας Βαρδή.
Για όλους μας γνωστή ως η σύντροφος επί σειρά χρόνων του αείμνηστου καλλιτέχνη.
Μαθαίνω προς μεγάλη μου έκπληξη ότι ήταν παντρεμένοι.
Της απαντώ ότι δεν το γνώριζα και μου λέει πως είναι κάτι που αποκαλύπτει για πρώτη φορά.
-Δεν ήταν γνωστό σε κανέναν ότι είχατε παντρευτεί, πότε έγινε αυτό;
«Ο γάμος μου με τον Αντώνη έγινε σε στενό οικογενειακό κύκλο έγινε πριν δύο χρόνια. Δεν το έμαθε κανείς, παρά μόνο τα τρία μας παιδιά, η οικογένειά μας. Δεν υπήρχε λόγος να το ξέρει και κανείς άλλος. Άλλωστε τι να τους κάνεις τους τίτλους… Σύντροφος, σύζυγος… Ο Αντώνης ήταν το άλλο μου μισό».
-Αν σου ζητούσα να μου πεις τι ήταν ο Αντώνης για εσένα τι θα μου έλεγες;
«Δεν ήταν μόνο ο Αντώνης ο ταλαντούχος που όλοι ξέρουν, εκτιμούν, αγαπάνε, σέβονται. Δεν ήταν μόνο η ίδια μου η ζωή, ο άντρας μου, ο άνθρωπός μου, η αναπνοή μου, το άλλο μου μισό. Δεν ήταν μόνο ο καταπληκτικός πατέρας για τα παιδιά του. Δεν ήταν μόνο αυτό που λίγο έως πολύ όλοι γνώριζαν. Ήταν πραγματικά ένας άνθρωπος γεμάτος συναισθήματα. Ξέρετε τι θα πει να μην αντέχει να βλέπει κάποιον να υποφέρει; Ξέρετε τι θα πει να σταματάει να πιάνει κουβέντα με ανήμπορους ανθρώπους, να τους πηγαίνει φαγητό, να τους δηλώνει πως είναι παρών για ότι εκείνοι χρειαστούν. Αυτό δε το συναντάς εύκολα στις μέρες μας. Ήταν ο κόσμος μου όλος ο Αντώνης».
-Τι θυμάσαι από εκείνη την ημέρα που του είπατε το τελευταίο αντίο;
«Εκείνη η μέρα ήταν πραγματικά τόσο παράξενη. Ξυπνάς, συνειδητοποιείς τι έχει συμβεί και ή το δέχεσαι ή δεν το δέχεσαι. Δυστυχώς δεν είναι καθόλου εύκολο. Οι αποχαιρετισμοί γενικά δεν είναι κάτι εύκολο. Ήξερα ότι σε λίγο θα του έλεγα αντίο πραγματικά. Ήξερα ότι θα μου πάρει πολύ καιρό να συνέλθω από όλο αυτό που έζησα κοντά του. Όλο αυτό που ζήσαμε εμείς η οικογένειά του κοντά του. Η ελπίδα ότι θα τα καταφέρει έστω ακόμη και όταν εκείνος έδινε την τελευταία άνιση μάχη με τον καρκίνο. Η ανάσα του θανάτου είχε στοιχειώσει το δωμάτιο του Αντώνη μου και εγώ προτιμούσα να είμαι κοντά του να αναπνέω για εκείνον, να του δίνω δύναμη, αναπνοή από την αναπνοή μου. Ναι, το πίστευα μέχρι το τέλος ότι θα νικούσε. Θα ζούσε. Όλοι το πιστεύαμε. Εγώ και ο Γιάννης μέχρι και λίγα λεπτά πριν το τέλος το πιστεύαμε, ήμασταν σίγουροι ότι θα τα καταφέρει. Αλλά…».
-Υπήρχε πάντα η ελπίδα ότι θα τα καταφέρει έτσι;
«Κρατούσα καθημερινά ημερολόγιο όσο εκείνος ήταν στο νοσοκομείο. Έβλεπα, ένιωθα, ήλπιζα, πίστευα ότι όλα θα πάνε καλά. Αντιλαμβανόμουν ότι δεν ήταν απλά τα πράγματα είχε να αντιμετωπίσει μία πολύ δύσκολη και άνιση μάχη. Μία ημέρα πριν το σκηνικό αλλάξει η επικοινωνία του Αντώνη, όπως επίσης και η κίνηση του έβλεπα να είναι όλο και καλύτερη. Έλεγα. Παναγιά μου, βοήθα τον. Κάνε το θαύμα σου. Η επόμενη μέρα που θα ξημέρωνε θα
σήμανε την αντίστροφη μέτρηση. Ο εφιάλτης θα έπαιρνε σάρκα και οστά και θα ήταν πιο φρικτός από όσο θα μπορούσα να είχα φανταστεί. Ήταν ξημερώματα Παρασκευής 29ης Αυγούστου. Θυμάμαι τη μέρα σα να είναι τώρα. Έχω άγχος. Έχω μεγάλη αγωνία. Πρέπει να γίνει μια μαγνητική εγκεφάλου (MRI) για να δούμε και απεικονιστικά ότι όλα πάνε προς το καλύτερο. Νωρίς το πρωί μπαίνει ο Αντώνης για τη μαγνητική. Γύρω στο μεσημέρι θυμάμαι 13.30 ήταν βλέπω να έρχονται οι γιατροί θριαμβευτές. Μας ανακοινώνουν ότι ο όγκος της υποτροπής από 9,3 εκατοστά έχει μειωθεί στα 5,2 και στο εσωτερικό του έχει νεκρωθεί. Είμαστε όλη η οικογένεια εκεί, γιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό και πανηγυρίζουμε. Έγινε το «ΘΑΥΜΑ» που όλοι περιμέναμε. Το αγόρι μας, ο ήρωας μας είναι ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΝΙΚΗΤΗΣ! Νίκησε τον καρκίνο. Μπαίνουμε ένας ένας στο δωμάτιο και του λέμε ο καθένας μας με το δικό του τρόπο, «πόσο τον αγαπάμε», «πόσο τον λατρεύουμε», «πόσο σπουδαίο δώρο μας έκανε», «πόσο ευτυχισμένους μας έχει κάνει που αυτή η μαγνητική είναι καλύτερη από όλες τις προηγούμενες» , «πως πέρασαν τα δύσκολα», «πως είναι ο μεγάλος νικητής»… και ο Αντώνης μας, μας μοιράζει πλατειά χαμόγελα χαράς και απεριόριστη αγάπη και δύναμη, όπως μόνον εκείνος ξέρει».
-Πήγαινε καλά δηλαδή, φαινόταν ότι θα νικούσε, ότι θα τα κατάφερνε;
«Σου το λέω γιατί είναι εικόνα που την έχω και τώρα μπροστά μου. Δε φεύγει τίποτα από όλα αυτά από το μυαλό μου. Θυμάμαι και την παραμικρή λεπτομέρεια. Βλέπω τον Αντώνη. Ακούει cd με τραγούδια του και το απολαμβάνει, τη στιγμή που παίζει το τραγούδι «Δυο ψέματα» παίζει με τα δακτυλάκια του κιθάρα, χωρίς να κρατά κιθάρα. Λίγες ώρες αργότερα το σκηνικό θα αλλάξει δραματικά. Είναι λίγο πριν τα μεσάνυχτα του Σαββάτου και ο Αντώνης δεν αισθάνεται καθόλου καλά. Είχε ξαφνικά σφίξεις αυξημένες, αρτηριακή πίεση χαμηλή, ολιγουρία. Το νοσηλευτικό προσωπικό όλο το βράδυ επί ποδός. Με το που ξημερώνει η Κυριακή 31 Αυγούστου γίνονται το πρωί υπέρηχοι κοιλιακής χώρας και ακτινογραφία θώρακος. Μία ώρα μετά μου ανακοινώνει ο γιατρός ότι θα πάμε στη μονάδα (ΜΕΘ). Τηλεφωνώ στα παιδιά. Από το cd που του έχει γράψει ο Γιάννης και παίζει όλο το 24ωρο, ακούγεται το τραγούδι «Πάντα δραπέτης από το όνειρο». Πηγαίνουμε στη ΜΕΘ. Η Καλλιστώ και η Λίλα λυγίζουν και βγαίνουν έξω, κλαίνε. Ίσως έχουν διαισθανθεί κάτι που εμείς οι υπεραισιόδοξοι ο Γιάννης και εγώ δε θέλουμε να δούμε. Λέμε και ξανά λέμε «Ο Άνθρωπος μας, νίκησε τον καρκίνο. Θα κολλήσει σε μικρά. Αποκλείεται…».
-Και τι κάνετε εσείς, τι θυμάσαι;
«Μπαίνουμε με το Γιάννη στη ΜΕΘ. Γεμίζουμε το αγόρι μας, χάδια και αγκαλιές και ανταλλάσουμε δόσεις δύναμης… Όλα θα πάνε καλά, όλα θα πάνε καλά. Θυμάμαι τα μάτια του Γιάννη εκείνο το απόγευμα. Ήταν ο μόνος άνθρωπος που μπορούσε να μου δώσει δύναμη. Ναι και εκείνος και εγώ το πιστεύαμε. Ο Αντώνης θα τα κατάφερνε».
Ακολουθεί η Δευτέρα μία δύσκολη και κρίσιμη ημέρα για να έρθει η Τρίτη και ένα τηλεφώνημα να προκαλέσει εκ νέου αναστάτωση: «Τρέχοντας συναντηθήκαμε με το Γιάννη στην κουζίνα του σπιτιού, δέχτηκε τηλεφώνημα από το γιατρό, είχε τηλεφωνήσει και σε μένα… δεν κατάλαβα τι μου είχε πει, απλά του ούρλιαξα «προσπαθήστε». Τηλεφωνώ, είμαι μάλλον εκτός εαυτού, δε θυμάμαι τι λέω, με ποιον μιλάω παρακαλάω κλαίω ικετεύω κάντε κάτι βοηθήστε τον… Ήταν πια αργά… Έπεσε βαθιά σιωπή. Το όνειρο πάγωσε. Εγώ κατέρρευσα».
-Πως είναι η επόμενη ημέρα χωρίς τον Αντώνη;
«Η επόμενη μέρα ήταν φρικτή. Δεν ήθελα να το δεχτώ. Δε νομίζω ότι εύκολα θα το δεχτώ. Θυμάμαι κάτι έλεγα, «όχι, αυτό δεν συμβαίνει σε εμάς». Θυμάμαι και δε θυμάμαι. Το πιο δύσκολο κομμάτι της ημέρας ήταν η ώρα στην εκκλησία και μετά στο κοιμητήριο. Αντίο. Αντίο; Τόσο απλά; Πώς να πεις αντίο στη μισή σου ζωή; Πως; Πώς να κάνεις κουράγιο αν σου κόψουν το ένα σου χέρι; Αν σου στερήσουν το μισό από το οξυγόνο που αναπνέεις; Πως; Πως;. Ο Αντώνης ήταν η ίδια μου η ζωή, το «τζόκερ» της ευτυχίας μου, ο καλύτερος μου φίλος, η απόλυτη ειλικρίνεια, ο τέλειος Άνθρωπος, ο σύντροφος, ο σύζυγος. Δεκαέξι χρόνια γνωριμίας, δεκατρία ευτυχισμένα χρόνια σχέσης, συμβίωσης και συζυγίας. Είναι η οικογένεια μου, δέχτηκε την τότε πεντάχρονη κόρη μου σαν δικό του παιδί και μου έδειξε το δρόμο για να αισθάνομαι την οικογενειακή αγάπη και θαλπωρή με την Καλλιστώ και το Γιάννη. Από την πρώτη στιγμή κέρδισε τη θέση που του αξίζει, βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας και εκεί θα είναι για πάντα. Ο Αντώνης μου, κρατάει πάντα τις υποσχέσεις του. Όταν το Φεβρουάριο που είχαμε πάει στην κλινική στο Αννόβερο για εξετάσεις, του είπα: «Είσαι δυνατός και άτρωτος , σε έχω ανάγκη για άλλα 40 χρόνια» μου απάντησε «και για 50 θα είμαι δίπλα σου, τώρα που βρήκα τον παράδεισο, δεν φεύγω…». Έφυγε για όλους. Για μένα δε θα φύγει ποτέ. Τους ανθρώπους που ξεχνάμε μόνο αυτούς χάνουμε. Οι άλλοι που ζουν μέσα μας και τους κρατάμε με εικόνες και μυρουδιές δε φεύγουν ποτέ».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου