Μερος δευτερο... ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΔΑΝΕΙΟ ΤΟΥ 1922 ΚΑΙ Η ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΡΑΧΜΟΥ

Η επαναφορά του του Κωνσταντίνου στόν θρόνο από το Αντιβενιζελικό μέτωπο,έδωσε τήν ευκαιρία στούς συμμάχους να άρουν τήν εμπιστοσύνη τους στήν αναξιόπιστη πλέον Ελλάδα,ενώ κάποιοι άρχισαν να έχουν επαφές με τον Κεμάλ.Η νέα Ελληνική κυβέρνηση που προεκλογικά είχε διακηρύξει το σταμάτημα τού πολέμου καί την αποστράτευση τών στρατιωτών από την Μ.Ασία,όχι μόνο δέν τήρησε την υπόσχεση τής,αλλά τό επεξέτεινε σε πόλεμο επιθετικό.Το ίδιο διάστημα ο Κεμάλ ενισχύει συνεχώς τίς δυνάμεις του,στά βάθη τής Ανατολίας.Ενω παράλληλα συνέχιζε να τραβάει τους Ελληνες στά βάθη τής Μ.Ασίας μακρυά από τίς γραμμές ανεφοδιασμού,προκειμένου την κατάλληλη στιγμή να τούς πλήξει αποφασιστικά.
Μετά τήν ήττα του Κεμάλ στό Αφιόν Καραχισάρ,την κατάληψη τής Κιουτάχειας από τούς Ελληνες,καί τήν αποτυχία αντεπίθεσης του Κεμάλ στό Εσκί Σεχίρ,ο Κεμάλ έδωσε εντολή στά στρατεύματά του γιά οπισθοχώρηση,πίσω από τίς γραμμές του Σαγγάρειου ποταμού,ενώ ταυτόχρονα σε διπλωματικό επίπεδο,έχτιζε πολιτικές καί οικονομικές σχέσεις προοπτικής,με τούς Ευρωπαίους πού τωρα πιά είχαν εγκαταλείψει τήν αναξιόπιστη Ελλάδα καί τήν πολιτική τής ηγεσία.
Τήν ίδια στιγμή από νέα ηγεσιά των Μπολσεβίκων στήν Ρωσία,ο Κεμάλ είχε εξασφαλίσει από ουδετερότητα έως καί φιλική θέση.
Οι θέσεις του Γούναρη καί του Κωνσταντίνου ήταν συνεχής επίθεση,επίθεση γιά την κατάληψη τής Αγκυράς.
Τον Αυγουστο 1921,στόν μέσον μίας απαράδεκτης ιστορικά,στρατιωτικά και εθνικά επιθετικής εκστρατείας,ο Ελληνικός στρατός αποτυγχάνει να καταλάβει τήν Αγκυρα.Αποτέλεσμα.Πάνω από 25.000 νεκροί Ελληνες στρατιώτες καί ένα ηθικό πού αρχίζει να καταρρέει.Παρά τίς έντονες αντιρρήσεις τών αξιωματικών,ο ανεκδιήγητος ιστορικά Βασιλιάς Κωνσταντίνος ο Α,(γιατί ο Β τί ήταν;;),μαζί μέ τον Λαικιστή Δημήτριο Γούναρη,επιμένουν στή επιθετική τακτική.Η Ελλάδα αρχίζει να αντιμετωπίζει τό φάσμα μίας άμεσης οικονομικής χρεοκοπιάς. 


Στις αρχές του 1922 οι οικονομικοί πόροι της Ελλάδας είχαν εξαντληθεί από το πόλεμο. Η χρηματοδότηση της Μικρασιατικής Εκστρατείας βρισκόταν σε κίνδυνο. Ήταν η περίοδος που οι Τούρκοι υπό τον Κεμάλ Ατατούρκ άρχισαν να έχουν το πάνω χέρι στις στρατιωτικές επιχειρήσεις.

Η περιοδεία του πρωθυπουργού Δημητρίου Γούναρη (1867-1922) και του Υπουργού Εξωτερικών Γεωργίου Μπαλτατζή (1868-1922) στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για τη σύναψη δανείου δεν καρποφόρησε. Σε μία ύστατη προσπάθεια, στις 11 Φεβρουαρίου 1922 ο Γούναρης συμφώνησε με ομάδα άγγλων κεφαλαιούχων για δάνειο ύψους 15.000.000 δραχμών, που όμως δεν εκταμιεύτηκε ποτέ.

Μετά την επιστροφή του στην Αθήνα, στις 21 Φεβρουαρίου, ο Γούναρης έσπευσε να ενημερώσει τους στενούς συνεργάτες του σχετικά με την αποτυχία του ταξιδιού του στην Ευρώπη. Τους τόνισε ότι η χώρα χρειαζόταν επειγόντως πόρους, που δεν μπορούσαν να προέλθουν από τη χρονοβόρο διαδικασία της αύξησης της φορολογίας ή των δασμών.

Μόλις ολοκληρώθηκε η ενημέρωση, έμεινε μόνος στο πρωθυπουργικό γραφείο με τον Υπουργό Οικονομικών και Επισιτισμού Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη (1860-1922). Σύμφωνα με τον βιογράφο του, Αλέξανδρο Οικονόμου, ο Πρωτοπαπαδάκης σηκώθηκε από τη θέση του και απευθυνόμενος στον Γούναρη του είπε: «Δημητράκη, τα ηύρα τα λεπτά». Ο Γούναρης έμεινεν εμβρόντητος και τον εκοίταζε με ολάνοιχτα μάτια, χωρίς να αρθρώνη λέξιν. Ο Πρωτοπαπαδάκης, αντί άλλης εξηγήσεως, έβγαλε από το πορτοφόλι του εν εκατοντάδραχμον χαρτονόμισμα, το έκοψε εις δύο και επέδειξε τα τεμάχια κρατών αυτά προ των εκστατικών οφθαλμών του φίλου του. Ο Γούναρης δεν εκαταλάβαινε τι συμβαίνει. – Ενόμισα πως τρελλάθηκε, έλεγε κατόπιν. Αφού, λοιπόν, ο Πρωτοπαπαδάκης απήλαυσε το θέαμα, το οποίο παρείχε ο φίλος του, αποφάσισε να του εξηγήση το σχέδιόν του. Πλήρης θαυμασμού ο Γούναρης δια την ευφυά και απλουστάτην επινόησιν προσεπάθησεν εν τούτοις να εύρη κάθε πιθανήν αντίρρησιν διά την ορθότητα της εφαρμογής της. Και ηύρε, ως έλεγε, πολλάς, αλλ’ ουδεμία ηδύνατο να σταθή προ των επιχειρημάτων του Πρωτοπαπαδάκη. Απεδέχθη λοιπόν πλήρως το σχέδιόν του. Αμφότεροι ετήρησαν απόλυτον εχεμύθεια…». Επρόκειτο για ένα είδος εσωτερικού αναγκαστικού δανεισμού, με το πρωτότυπο μέτρο της διχοτόμησης του νομίσματος, της δραχμής εν προκειμένω.

Ένα μήνα αργότερα, στις 21 Μαρτίου 1922, ο Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, μιλώντας από το βήμα της Βουλής για τον προϋπολογισμό του 1921-1922, αποκάλυψε το σχέδιό του για τη σύναψη αναγκαστικού εσωτερικού δανείου, επαναλαμβάνοντας την παράσταση που είχε δώσει ένα μήνα νωρίτερα ενώπιον του πρωθυπουργού Δημητρίου Γούναρη. Έβγαλε από την τσέπη του ένα χαρτονόμισμα και το επέδειξε στη Βουλή λέγοντας: «Ιδού κύριοι, έν εκατοντάδραχμον. Προς τα δεξιά είναι η εικών του Γεωργίου Σταύρου, προς τα αριστερά το Βασιλικόν Στέμμα. Ευθύς ως το νομοσχέδιον ψηφισθή θα διχοτομήσω το εκατοντάδραχμον (ο κύριος υπουργός βγάζει από το χαρτοφυλάκιόν του μίαν ψαλλίδα γραφείου και προ της εκθάμβου Βουλής κόπτει εις δύο το εις χείρας του χαρτονόμισμα). Και το τεμάχιον το φέρον την εικόνα του Γ. Σταύρου θα εξακολουθήση κυκλοφορούν ως νόμισμα 50 δραχμών, το δε έτερο ήμισυ-αφού το στέμμα-θα αποτελή ομολογίαν 50 δραχμών». Η έκπληκτη Βουλή δέχθηκε την αγόρευση Πρωτοπαπαδάκη με «διαμαρτυρίας,καί γέλωτας, όπως αναφέρονται στα Πρακτικά της σώματος.
Εκείνη τήν περίοδο,του 1921 ο πρίγκηπας Ανδρέας,αδερφός του Βασιλιά Κωνσταντίνου καί πατέρας του Φιλίππου,συζύγου σήμερα τής Βασιλισσας Ελισσάβετ,γράφει στόν Ιωάννη Μεταξά από την Σμύρνη:
<<Aπαίσιοι πραγματικά είναι οι εδώ Ελληνες.Εκτός ελαχίστων.Επικρατεί Βενιζελισμός Ογκώδης.Κατά την εορτήν του Αγίου Ελευθερίου είχον κλείσει σχεδόν,όλα τα καταστήματα.Θα ήξιζε πράγματι να παραδώσομεν τήν Σμύρνην είς τόν Κεμάλ.Διά να τούς πετσοκόψει όλους αυτούς τούς αχρείους.Οι οποίοι φέρονται ούτως,όπερ του φοβερού αίματος πού εχύσαμεν εδώ>>

Το πρωί της 13ης Αυγούστου 1922 ο τουρκικός στρατός τού Κεμάλ Ατατούρκ εξαπολύει επίθεση στις ελληνικές δυνάμεις στο Αφιόν Καραχισάρ. Η επίθεση των Τούρκων, την οποία διεύθυνε ο ίδιος ο Κεμάλ, ήταν αναμενόμενη παρ'ολα αυτά αιφνιδίασε με την ποιότητα της την ηγεσία του Ελληνικού στρατού που περίμενε να αντιμετωπίσει άτακτα σώματα στρατού.
Είναι η αρχή τής μεγαλύτερης Εθνικής Καταστροφής,από συστάσεως του Νεοελληνικού κράτους.Η αρχή έγινε με τίς αδικαιολόγητες εκλογές τού 1920,όταν όλο τότε το Αντεβενιζελικό μέτωπο,(από την άκρα Δεξιά τής εποχής μέχρι το ΣΕΚΕ-τότε ΚΚΕ),συνασπίστηκαν σε κοινό εκλογικό μέτωπο και κέρδισαν τίς εκλογές.
Από τον Σεπτέμβριο του 1921 ο κύριος όγκος των δυνάμεων του Ελληνικού στρατού είχε συγκεντρωθεί στο Αφιόν Καραχισάρ. Οι ανώτεροι αξιωματικοί πίστευαν ότι ελέγχοντας το Αφιόν Καραχισάρ μπορούσαν να ανακόψουν την τροφοδοσία του Τουρκικού στρατού. Η ανώτερη ηγεσία του ελληνικού στρατού είχε υποτιμήσει τα στρατιωτικά σώματα του Κεμάλ με αποτέλεσμα να παραμελήσει την άμυνα των συνόρων και να αρχίσει να καταστρώνει σχέδια κατάληψης της Κωνσταντινούπολης.
Σε αντίθεση με τους Έλληνες αξιωματικούς, οι οποίοι βρίσκονταν σε μια μεγάλη πλάνη, ο Κεμάλ Ατατούρκ γνώριζε πολύ καλά τις δυνάμεις του στρατού αλλά και τις μαχητικές ικανότητες του αντιπάλου στρατοπέδου. Χαρακτηριστικό είναι ότι από τους 177.000 Έλληνες στρατιώτες, μόνο οι 70.000 ήταν μάχιμοι ενώ οι υπόλοιποι απασχολιόντουσαν σε διοικητικές υπηρεσίες. Ο τουρκικός στρατός είχε φροντίσει να εφοδιαστεί με καινούρια ανεπτυγμένα πυροβόλα, τα οποία τελικά έκριναν την έκβαση της μάχης στο Αφιόν Καταχισάρ. Σε αντίθεση με τους Έλληνες αξιωματικούς, οι οποίοι είχαν κερδίσει αξιώματα χωρίς να έχουν πολεμήσει σε πεδία μαχών, οι Τούρκοι αξιωματικοί είχαν λάβει μέρος σε πολλές δύσκολες μάχες και είχαν κερδίσει επάξια τον βαθμό τους.
Η πολιτική επικράτηση τής μόνιμης ιστορικά Ελληνικής Εθνικιστικής Μπουρδολογίας,που η Ιστορία αποκαλεί Μεγάλη Ιδέα κόστισε πάρα-πολύ.Είχε ξαναγίνει το 1878,το καταστροφικό 1897,και επαναλήφθηκε το 1974.
Η Ιστορία υπάρχει γιά να διδάσκει.Εξαιρείται αυτή η Χώρα και οι κάτοικοί τής.

ΟΚΤ.1922.ΘΗΝΑ. Ο ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ ΕΚΦΩΝΕΙ ΛΟΓΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΞΩΣΤΗ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΩΝ ΑΝΑΚΤΟΡΩΝ (ΒΟΥΛΗ),ΣΤΉΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΆΓΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΥΠΕΥΘΥΝΩΝ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ.Ο ΙΔΙΟΣ ΛΑΟΣ ΠΟΥ ΄ΦΩΝΑΖΕ ΥΣΤΕΡΙΚΑ ΚΑΤΆ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΤΟ 1920,ΤΏΡΑ ΖΗΤΆ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΣΤΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟΎΣ ΕΙΧΕ ΨΗΦΊΣΕΙ 

Στις 11 Σεπτεμβρίου 1922, ξέσπασε Κίνημα του Στρατού και του Ναυτικού στη Χίο και τη Λέσβο και σχηματίστηκε Επαναστατική Επιτροπή από τους πρωτεργάτες της, τους Συνταγματάρχες Νικόλαο Πλαστήρα, ως εκπρόσωπο του στρατού της Χίου, και Στυλιανού Γονατά, ως εκπρόσωπο του στρατού της Λέσβου, και τον Αντιπλοίαρχο Δημήτριο Φωκά, ως εκπρόσωπο του Ναυτικού.

Η στρατιωτική ήττα και η καταστροφή του ελληνικού στοιχείου στην Μικρά Ασία, είχαν συγκλονίσει το πανελλήνιο και είχαν προκαλέσει τη γενική κατακραυγή εναντίον των υπευθύνων. Η κυβέρνηση Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη παραιτήθηκε και στις 28 Αυγούστου τη διαδέχτηκε κυβέρνηση του Νικολάου Τριανταφυλλάκου. Η μεταβολή δεν είχε πλέον κανένα νόημα. Στα στρατιωτικά τμήματα που είχαν διασωθεί και είχαν περάσει στη Χίο και τη Λέσβο, καθώς και στις μονάδες του Ναυτικού της περιοχής, η αγανάκτηση είχε κορυφωθεί.

Στις 11 Σεπτεμβρίου οι Κινηματίες κήρυξαν Επανάσταση. Την επόμενη μέρα, τα επαναστατημένα στρατεύματα επιβιβάστηκαν σε εμπορικά πλοία και με τη συνοδεία πολεμικών έπλευσαν στην Αθήνα. Πριν ακόμη το αποβατικό σώμα φτάσει στην Αττική, στρατιωτικό αεροπλάνο έριξε στην πρωτεύουσα προκηρύξεις της Επαναστατικής Επιτροπής με τις οποίες οι Κινηματίες ζητούσαν την παραίτηση του Βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ υπέρ του Διαδόχου, τη διάλυση της Γ' Εθνοσυνέλευσης, το σχηματισμό πολιτικά αχρωμάτιστης κυβέρνησης, που θα είχε την εμπιστοσύνη των συμμάχων της Αντάντ και την άμεση ενίσχυση του Θρακικού Μετώπου.

Στις 13 Σεπτεμβρίου τα πλοία με το στρατό έφτασαν στο Λαύριο και την επομένη ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος Α΄ παραιτήθηκε και έφυγε για την Ιταλία. Βασιλιάς ανακηρύχτηκε ο γιος του και Διάδοχος Γεώργιος Β΄. Στις 15 Σεπτεμβρίου τα επαναστατικά στρατεύματα μπήκαν στην Αθήνα, όπου ματαίωσαν την προσπάθεια του αποστρατευμένου υποστράτηγου Θεόδωρου Πάγκαλου να επωφεληθεί από την επανάσταση και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, και σύντομα σχηματίστηκε πολιτική κυβέρνηση με πρόεδρο το Σ. Κροκιδά. Την εξουσία όμως είχε ουσιαστικά η Επαναστατική Επιτροπή (Αρχηγός της ήταν ο Νικόλαος Πλαστήρας), που ανέθεσε τη διεθνή εκπροσώπηση της Χώρας στον Ελευθέριο Βενιζέλο.

1916 Δεκέμβριος.ΤΟ ΑΝΑΘΕΜΑ ΠΟΥ ΟΡΓΑΝΩΣΕ Η ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΆ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΣΤΟ ΠΕΔΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΑΝΤΙΒΕΝΙΖΕΛΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΙ,ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ.